گام‌هایی به سوی بهشت
قدم‌های خود در راه زیارت امام حسین (ع) را گام‌هایی به سوی بهشت قرار دهیم
به گزارش پارسی پیام ، پیام مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید محمدتقی مدرسی دام ظله
به مناسبت اربعین امام حسین (ع) سال ۱۴۴۳ هـ ق / ۱۴۰۰ هـ ش
بسم الله الرحمن الرحيم
الحمد لله رب العالمين وصلى الله على محمد وآله الطاهرين
-۱-
امام حسین علیه السلام راهنمای بهشت
سلام و درود بر زائرین حسین علیه السلام.
چه زیباست حیات امتی که در پناه خداوند متعال و همراه امام حسین (ع) باشد.
حیاتی با رنگ خدایی که خداوند درباره آن می‌فرماید: ﴿صِبْغَةَ اللهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ﴾ ؛ «[ايمان به خدا و پیامبران و كتاب‌هاى آسمانی] رنگى خدایی است، و چه رنگی از رنگ خدایی بهتر است؟! و ما تنها او را عبادت می‌کنیم».
رنگ خدایی به چه معناست؟
نمونه‌های والایی است که در زندگی امام حسین (ع) تجلی یافت و در زندگی اهل بیت، یاران و دوستداران او نمود پیدا کرد.
در یک کلام:
رنگ خدایی همان عبادتی است که خداوند می‌فرماید: ﴿وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ﴾ ؛ «من جنّ و انس را نیافریدم جز برای اینکه عبادتم کنند (و از این راه تکامل یابند و به من نزدیک شوند)!».
امام حسین (ع) در شب عاشورا از دشمن مهلت خواست تا عهد خویش را با نماز تجدید کند. آخرین کلمات حضرت در روز عاشورا این بود: «بِسْمِ اللهِ وَبِاللهِ وَعَلَى مِلَّةِ رَسُولِ اللهِ ؛ به نام خدا و با [اعتماد به] خدا و بر آیین رسول خدا».
زائرین امام حسین (ع) در کربلا به خداوند متعال تقرب می‌جویند تا توبه‌‌شان را بپذیرد، در دنیا از دوستداران و شیعه پیامبر و آل او باشند و در آخرت به مقام والایی که خداوند وعده داده دست یابند. همان مقامی که خداوند می‌فرماید: ﴿فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ﴾ ؛ «در جایگاه صدق [كه همه نعمت‌هاى آن حقيقي است] در حضور خداوند كه فرمانروايى مقتدر است!».
جایی که بانگ سر می‌دهند: ﴿سَلَامٌ قَوْلًا مِنْ رَبٍّ رَحِيمٍ﴾ ؛ «بر آنها سلام (و درود الهی) است؛ این سخنی است از سوی پروردگاری مهربان!».
چه سلامی دلنشین‌تر برای بنده از سلام خداوند جلیل؟ خوش به سعادت کسی که به این جایگاه رفیع نائل شود که امام خویش را خطاب قرار دهد: «إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ؛ من تسلیمم و در صلحم با کسی که با شما در صلح است».
زائرین گرامی! آیا شما همواره شفاعت حسین (ع) را از خداوند طلب نمی‌کردید؟
«اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي شَفَاعَةَ الْحُسَيْنِ يَوْمَ الْوُرُودِ، وَثَبِّتْ لِي قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَكَ مَعَ الْحُسَيْنِ وَأَصْحَابِ الْحُسَيْنِ الَّذِينَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَيْنِ عَلَيهِ السَّلام؛ خدایا روزیم گردان شفاعت حسین علیه السلام را در روز ورود [به صحرای قیامت] و ثابت بدار گام راستیم را در نزد خودت با حسین علیه السلام و یاران حسین، آنان که بی‌دریغ جان خود را در راه حسین علیه السلام فدا کردند».
اگر در مسیر امام حسین (ع) گام برداریم و او را الگو و اسوه خود در تمام امور قرار دهیم، به اذن خداوند شفاعت حضرت شامل حال ما خواهد شد.
-۲-
قدم‌هایی که انسان را به بهشت نزدیک میکند
رعایت چند نکته سبب می‌شود قدم‌هایی که در راه کربلا برمی‌داریم، ما را به بهشت و رضوان الهی نزدیک کند و از خشم خداوند و آتش سوزان جهنم دور سازد.
زائر گرامی!
گام‌های خود را در همان حال که بر خاک می‌نهی، بر نفس اماره و وسوسه‌های شیاطین انس و جن نیز بگذار، تا به اذن پروردگار برای همیشه از آفات آنها رهایی یابی. بدین صورت از کربلا بازمی‌گردی در حالی که از تمامی پلیدی‌ها پاک گشته‌ای.
نه تعصبی می‌ماند که نفرتت را نسبت به دیگران برانگیزد، نه غروری که خود را برتر از خلق الله ببینی و نه بدخواهی در دل می‌ماند که تو را به تجسس، غیبت و یا شایعه‌پراکنی وا دارد.
پس از بازگشت از کربلا قلبت سرشار از محبت و هم‌دلی می‌شود و یاری به هم‌نوع، احترام به مردم، پارسایی در دنیا، میل به رضوان الهی و رغبت به تمامی اعمال صالحی که رهنمون بهشت است، در وجودت لبریز می‌شود.
-۳-
لقاء الله و ایمان راستین به غیب
دنیادوستی و اشتغال به امور دنیایی مانعی است بین انسان و ایمان حقیقی به غیب و لقاءالله. گرامی‌داشت یاد شهدا و به خصوص شهید بزرگ کربلا امام حسین (ع) این مانع را از میان برمیدارد.
آیا این‌طور نیست که امام حسین (ع) نزد خداست؟ آیا ما هم‌جواری او در بهشت را نمی‌خواهیم؟
اینجاست که عشق و محبت به امام حسین (ع)، ابا الفضل (ع) و اهل بیت و اصحاب راساتین امام، به یاری دوستداران حقیقی آنها آمده و موانع دستیابی به سعادت آخرت را از میان برمیدارد.
این صفت ایمانی والا مهم‌ترین ویژگی اصحاب امام (ع) بود.
بُریر در شب عاشورا با عبدالرحمن بن عبد ربه مزاح و خنده می‌کرد.
عبدالرحمن به او اشکال گرفت که این ساعت، زمان شوخی و بذله‌گویی نیست. بُریر در پاسخ گفت:
«خواندان من می‌دانند که من در زمان جوانی و پیری شوخی را دوست نداشته و ندارم. این مزاح و خنده‌ای که اکنون می‌کنم، بشارتی است برای آن نعمتی که به سوی آن می‌رویم. به خدا قسم چیزی مانع ما نیست مگر اینکه با شمشیرهای خود با این گروه یک ساعت بجنگیم و سپس حورالعین را در آغوش بگیریم» .
این روحیه همان روحیه‌ای است که فرزندان ما در میدان نبرد بر علیه داعش داشتند و باعث شد تمامی موانع را کنار زنند و در فضایی معنوی آکنده از ایمان به غیب، شوق بهشت و میل به لقاءالله به سر برند.
شاید روح عابس بن شبیب در روز عاشورا نزد خداوند سبحان بود و تنها جسم او در میدان نبرد حاضر بود که با شجاعت و بدون زره به میان دشمن حمله‌ور شد.
همچنین حضرت ابا الفضل (ع) که هنگام مواجهه با دشمن در بلندبالای ایمان به خداوند و عالم غیب قرار داشت. همان‌طور که امام صادق (ع) می‌فرماید: «كانَ عَمُّنَا العَبّاسُ بنُ عَلِيٍّ نافِذَ البَصيرَةِ، صُلبَ الإيمانِ، جاهَدَ مَعَ أبي عَبدِالله وأبلى بَلاءً حَسَنا ومَضى شَهيدَا ؛ عموى ما، عباس، داراى بينشى ژرف و ايمانى راسخ بود؛ همراه با امام حسين عليه السلام جهاد كرد و نیک آزمايش داد و به شهادت رسيد».
ای زائران گرامی!
این‌گونه باید به دنبال دستیابی به این حالات والای روحانی باشیم.
از خداوند بخواهیم که عشق دیدار خود را روزی ما گرداند. همان‌گونه که امام سجاد (ع) همواره این خواسته را تکرار می‌کرد و می‌فرمود: «اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي التَّجَافِيَ عَنْ دَارِ الْغُرُورِ، وَالْإِنَابَةَ إِلَى دَارِ الْخُلُودِ ؛ خدايا دورى از خانه فريب، و بازگشت به خانه جاويدان را روزی‌ام گردان».
اگر این نعمت بزرگ را در بازگشت از کربلا همراه داشته باشیم، امید داریم که در آخرت با امام حسین (ع) همراه شویم. همان‌گونه که بارها در زیارت عاشورا تکرار می‌کنیم: «وَأَسْأَلُهُ أَنْ يُبَلِّغَنِي الْمَقَامَ الْمَحْمُودَ لَكُمْ عِنْدَ اللهِ ؛ و از او می‌خواهم که برساند مرا به مقام پسندیده‌ی شما در نزد خدا».
-۴-
مؤمنین در چه حال و با چه دستاوردی از زیارت امام حسین (ع) باز می‌گردند؟
از زیارت امام حسین (ع) بازمی‌گردند در حالی که قلب‌ها پاک از گناه، دیدگان روشن به بصیرت ایمان و اراده‌ها استوار از اقتدا به شهدا است.
با برنامه‌ای پربار که ضامن سعادت دنیاست بازمی‌گردند و خود را برای روزی که تنها داشتن قلب سلیم به کار آید، آکنده از تقوا کرده‌اند، روزی که مال و فرزند بهره‌ای برای انسان ندارد.
ای زائر گرامی!
از این گروه نیکوکار باش و به توصیه‌های ذیل عمل کن، باشد که خداوند همه ما را سودمند کند.
اول: قرآن مونس ما در زندگی
از راه قرائت، تدبر و عمل هرچه بیشتر به قرآن، اين كتاب آسمانى را مونس زندگی خود قرار دهیم.
آیا اخلاق پیامبر اکرم (ص) تجلى كامل اخلاق قرآنی نبود؟ خداوند خطاب به ايشان می‌فرماید: ﴿وَإِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ﴾ ؛ «و تو اخلاق عظیم و برجسته‌ای داری!».
چه سعادتمند است کسی که به رسول ختمی مرتبت (ص) اقتدا کند و خلق و خوی قرآنی بگیرد.
دوم: اذکار و دعاهاى معصومين
دعاهای روايت شده از معصومين همچون نوری است که ما را به سمت زندگی نمونه راهنمایی میکند. اگر مداومت بر خواندن ادعیه روز و زیارت عاشورا و التزام هفتگی بر دعای مکارم الاخلاق داشته باشیم، فرصتی گرانبها برای نزدیکی به اخلاق و منش بزرگان خواهیم داشت.
سوم: از صادقین باشیم
آیا مؤمنین اولیای هم نیستند که همدیگر را به معروف امر می‌کنند و از منکر بازمی‌دارند؟ آیا ویژگی مؤمنین از دیدگاه خداوند توصیه یکدیگر به صبر و حق و مهربانی نیست؟
بیایید دست هم را بگیریم و یکدیگر را در خیر و تقوا یاری دهیم.
چگونه؟
اگر از بندهای خود و وسوسه‌های شیطان رهایی یابیم، آسان خواهد بود.
الف: با افراد خانواده، دوستان، همکاران و هم‌درسان با هدف تحقق جامعه ایمانی و اصلاح جامعه یک گروه براى فعاليت‌های دينى اجتماعى تشکیل دهیم. شایسته است در این گروه‌ها افراد عالم و آگاه به علوم دینی و فقهی نیز حضور داشته باشند.
ب: تأسیس مدرسه ابتدایی یا حتی مهد کودک، بهترین وسیله برای تربیت نسل آینده و اصلاح جامعه است. پس با توکل بر خدا به این مهم مبادرت کنیم.
پ: یاری به گروه‌های ضعیف جامعه، مستمندان آبرودار و ایجاد شغل برای فراد بیکار و به صورت کلی تلاش جهت از بین بردن محرومیت، بهترین کار در راستای تقرب به خداوند و کسب رضایت اوست.
ت: تأسیس هیئت براى زنده نگهداشتن یاد و راه اهل بیت علیهم السلام، از طريق زیارت‌های گروهی عتبات و احیای مجالس عزاداری. و نيز براى عملى كردن سفارش حضرت امیر (ع) كه می‌فرمايند:
«إِنَّ اللهَ عَزَّ وَجَلَّ اطَّلَعَ عَلَى الْأَرْضِ فَاخْتَارَنَا وَاخْتَارَ لَنَا شِيعَةً يَنْصُرُونَنَا، وَيَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا، وَيَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا، وَيَبْذُلُونَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ فِينَا، أُولَئِكَ مِنَّا وَمَعَادُهُمْ إِلَيْنَا ؛ خداوند متعال به زمين نگريست و ما را انتخاب كرد و براى ما پيروانى برگزيد كه ياريمان كنند و از شادى ما، شادمان شوند و از اندوه ما، اندوهناک، و در راه ما جان و مال خود را نثار كنند، آنان از ما هستند و به سوى ما باز می‌گردند».
برادران و خواهران گرامی!
آیا می‌دانید احیای دین و بزرگ داشت یاد پیامبر اکرم (ص) و اهل بیت (ع) با هر وسیله ممکن چه فایده و بهره بزرگی دارد؟
بله، بزرگ‌ترین فایده آن این است که در بهشت برین هم‌جوار آنها خواهیم بود.
اگر امت مؤمن و موالی اهل بیت (ع) بر علیه کاستی‌های خود قیام کنند و در اصلاح جامعه بر اساس شیوه اسلام مشارکت کنند، به سعادت و کامروزی نزدیک‌تر خواهند بود. و گرنه تنها تکیه و اعتماد به حکومت بدون مسئوليت پذیری یکا یک افراد جامعه، چاره‌ساز نیست.
خداوند می‌فرماید: ﴿إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا﴾ ؛ «اگر نیکی کنید، به خودتان نیکی می‌کنید؛ و اگر بدی کنید باز هم به خود می‌کنید».
بله، ملت صالح و نیکوکار به اذن خداوند در اصلاح حکومت و کوتاه کردن دست مفسدین نیز نقش فعال دارد.
ما پیرو سید الشهدا (ع) هستیم که فرمود:
» وَانِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَلَا بَطِراً وَلَا مُفْسِداً وَلَا ظَالِماً، وَإِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِي أُمَّةِ جَدِّي صلى الله عليه وآله وسلم. أُرِيدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَأَنْهَى عَنِ الْمُنْكَرِ ؛ من برای جاه‌طلبی و کامجویی و آشوبگری و ستمگری قیام نکردم، بلکه برای اصلاح در کار امت جدم قیام کردم، می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم«.
همواره راه و روش حسینی برای هر مؤمن، اصلاح است و این اصلاح در دو فریضه امر به معروف و نهی از منکر تجلی می‌یابد.
